Tag: Motorsport

Helaas werd de Isle of Man TT ook geannuleerd voor 2021, maar de organisatoren hebben al een schema voor de races van volgend jaar. Fans zullen terugkeren naar Isle of Man om de races te aanschouwen, maar die zullen ook toegankelijker zijn dan ooit, dankzij de wonderen van livestreaming. De TT wordt op televisie uitgezonden en dat zou vanuit de hele wereld te volgen moeten zijn.

Volgens een persbericht van de organisatoren van de IOMTT zal het nieuwe online streamingkanaal in 2022 van start gaan. Dit zal de eerste keer zijn dat het evenement volledig live op televisie wordt uitgezonden:

‘Er wordt een nieuw hoofdstuk in de geschiedenis van de Isle of Man TT Races geschreven in 2022 als live TV-verslaggeving van het evenement wordt geleverd aan miljarden internetgebruikers. Met volledige en ononderbroken verslaggeving van elke race kunnen fans over de hele wereld uitkijken naar twee weken TT-geluk, met alle actie, verhalen en gespreksonderwerpen – zowel op als naast het circuit – rechtstreeks gestreamd naar huizen en apparaten.

Het eigen digitale kanaal van de TT, dat in het voorjaar van 2022 van start gaat, zal de exclusieve thuisbasis zijn voor live raceverslaggeving, maar fans zullen blij zijn te horen dat het kanaal niet beperkt blijft tot twee weken per jaar, want er staat al een hele reeks gloednieuwe gratis toegankelijke content klaar voor levering in 2022.’

Let op die laatste alinea – naast de races zelf, zullen we ook off-grid content zien. Het persbericht belooft ‘het kanaal zal ook beschikken over verhalen van rijders, diepgaande interviews en nieuw opgenomen beelden die de fans als nooit tevoren onderdompelen in de TT. Fans zullen ook toegang krijgen tot andere live evenementen zoals de TT Preview Show en, in de nabije toekomst, de eerste Esports competitie van het evenement.’

11.500 Nederlandse fans per dag welkom bij de 90e TT in 2021!

Het 2022 TT-programma zelf is ook vrijgegeven. Het 2022-evenement begint op zondag 29 mei en eindigt op vrijdag 10 juni. De eerste zes dagen zijn de kwalificaties. Er zijn ook enkele concessies aan het lokale verkeer in het nieuwe schema:

De belangrijkste verandering is een vernieuwd programma voor de racedag, waarbij elke ochtend één opwarmronde voor de deelnemers wordt verreden voordat de race van start gaat. Door de kwalificatie- en oefensessies halverwege de week te vervangen, zorgt de verandering voor een meer gestroomlijnd dagelijks schema waarbij de wegen vroeger opengaan dan nu het geval is. Dat is waarschijnlijk belangrijk voor het voortbestaan van de race, want de gefrustreerde lokale bevolking is vaak ongelukkig met de onderbrekingen in het wegennet.

Het volledige tijdschema voor de evenementen in 2022 kan je hier bekijken. De eerste echte race zou de zes ronden tellende Superbike TT op zondag 4 juni zijn, en de laatste race zou de zes ronden tellende Senior TT op vrijdag 10 juni zijn. Maar de IOMTT wordt bijna altijd verstoord door het weer, dus verwacht niet dat alles loopt zoals gepland – dat gebeurt nooit.

Er zijn ook andere veranderingen. De Supertwins worden op de schop genomen en laten machines tot 700 cc toe. Je kunt dus verwachten dat teams met de Yamaha R7 en Aprilia RS660 gaan meedoen! In 2023 zijn er in totaal 10 races (weer of andere onderbrekingen daargelaten), met een extra Superstock-race en een extra Supertwins-race. Heel gaaf, en het is goed om te zien dat de TT-organisatoren in ieder geval proberen om hun evenement te laten groeien in plaats van te laten krimpen.

De Zwitserse Moto3-coureur Jason Dupasquier is gister op 19-jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van een val. Tijdens de kwalificatie voor de Moto3-klasse van de Grand Prix van Italië op zaterdag kwam Dupasquier hard ten val, waarna hij werd geraakt door de motoren van de vlak achter hem rijdende Japanner Ayumu Sasaki en de Spanjaard Jeremy Alcoba.

Dupasquier werd ruim een half uur op het asfalt behandeld, omringd door hulpverleners, en daarna per helikopter naar het ziekenhuis van Florence gebracht. ,,Ondanks de beste inspanningen van de medische staf van het circuit en iedereen die de Zwitserse coureur heeft verzorgd, heeft het ziekenhuis bevestigd dat Jason Dupasquier helaas is bezweken aan zijn verwondingen”, aldus de organisatie van de MotoGP.

De jonge Zwitser was namens CarXpert Prüstel bezig aan zijn tweede seizoen in de Moto3 en eindigde de eerste races telkens rond de tiende plek. Vorig jaar eindigde hij op de 28ste plaats, dit seizoen stond hij na vijf races op de tiende plek.

Afgelopen vrijdag, 14 mei, overkwam Troy Bayliss tijdens het fietsen een ongeluk met als gevolg dat de beweeglijkheid in de armen werd aangetast. Troy: ‘Door het ongeluk kan ik pas weer op de motor als ik mijn armen en handen weer volledig kan bewegen, maar de behandelend artsen zijn optimistisch.’

Drievoudig WorldSBK-kampioen Troy Bayliss werd op vrijdag 14 mei het slachtoffer van een fietsongeluk. Het gevolg was een gebroken C4-wervel dat effect heeft op het ruggenmerg. Daardoor is de 52-jarige Ducati legende gedwongen om een aantal maanden rust te houden.

Ducati Desmosedici GP3 van Troy Bayliss op Ebay

Troy, die zich niet herinnert hoe het ongeluk is gebeurd, lijkt in botsing te zijn gekomen met een andere fietser. Die zou tussen twee geparkeerde auto’s de weg opgereden zijn. De Australische kampioen stootte zijn hoofd hard en verloor daardoor bewustzijn. Bayliss werd onmiddellijk naar het ziekenhuis gebracht.

Ondanks de ernst van zijn verwondingen is zijn toestand stabiel. Gisteren keerde Troy terug naar zijn huis aan de Australische Gold Coast waar hij aan zijn herstel kan beginnen.

‘Ik voel me redelijk goed en ben al thuis, maar door het ongeluk kan ik pas weer op de motor stappen als ik mijn armen en handen weer in beweging krijg,’ zei Troy. ‘Ik wilde de mensen laten weten wat er met me gebeurd is om te zeggen dat ik in orde ben en dat ik zo snel mogelijk weer op het circuit ben. Het is een zeer intens weekend geweest voor mij en mijn familie, maar gelukkig zal ik herstellen. De artsen zijn erg optimistisch, maar er is geen duidelijke indicatie over hoe lang het zal duren voordat ik weer op de motor kan. Misschien is het een kwestie van een paar maanden of misschien duurt het langer. Het hangt allemaal af van hoe de genezing verder gaat als de wervels genezen zijn.’

Dick Mann, tweevoudig winnaar van de Daytona 200 en tweevoudig AMA Grand National kampioen, is op 86-jarige leeftijd overleden.

Mann was een praktisch mens, die een gematigd leven leidde dat was ingegeven door zijn innovatieve maar grillige Albert Gunter. Mann zei over het reizen en racen met Gunter: ‘Door hem kreeg ik de juiste houding ten opzichte van racen – m’n brood verdienen met een motorfiets. Het in je eentje redden.’

Technologie kon deuren openen. Gunter en Mann lieten de dirt-track paddock de waarde van achtervering zien. Maar zoals Mann opmerkte: ‘Albert was altijd bezig met iets dat een belemmering was voor zijn carrière.’

Mann schreef zijn carrière en succes in de hoogste motorsportcompetities toe aan Albert’s zeven-hoekige klepzittingen. Met deze zittingen en door niet harder te rijden dan voorheen, ‘kon ik ineens nationale wedstrijden rijden en vooraan meedoen.’ Maar Mann de matige zag beide kanten van de technologie: ‘Bandentechnologie stuurt de motorsport, maar als banden breder en plakkeriger worden, wordt de show slechter.’

‘Mijn doel was nooit om de beste racer te zijn, maar om voor de beste te eindigen.’

Mann won zijn eerste AMA National in 1959 en werd twee keer Grand National kampioen in 1963 en 1971. Zijn carrière overbrugde de overgang van het Amerikaanse motorracen van het zigeunerleven van rondtrekkende crossers, die leefden van hun verstand, naar de professionalisering die ontstond door de explosie van motorfietsverkopen na 1965. Daardoor sijpelde er meer geld richting de sport en contracten met echte geldschieters, fabrieksmotoren en hotelkamers volgden.

Suzuki Gladius: opvolger van SV650 afgeserveerd als wijvenbrommer

Dick Mann was niet de favoriet op de Honda CB750 fabrieksmotor in de Daytona 200 van 1970. In zijn vroege jaren als monteur had hij een oor en een gevoel ontwikkeld voor het ongemak van machines. Dat hadden veel Amerikaanse coureurs in die tijd nodig. De achilleshiel van Honda’s baanbrekende viercilinder was de nokkenasaandrijving. Prima bij de standaard piektoerentallen van 8.500, maar oncomfortabel bij 10.000. Als er zwarte rubberdeeltjes in de afgetapte motorolie zitten, vraag je je af waar die vandaan komen. Dan moet er iets vreten aan de met rubber beklede nokkenkettingspanners. Dat betekende in twee scenario’s: 1) nieuwe spanners monteren net voor de race; 2) op kop rijden bij de finish, in plaats van naar voren te stormen en proberen weg te komen op pure snelheid. En zo geschiedde.

Het volgende jaar reed Mann op een fabrieks-BSA Triple. ‘Dit is een motor met 8.200 toeren’, vertelden de monteurs hem. Tegen mensen die hij vertrouwde zei hij dat het blok klonk en voelde als 7.800 toeren.

Pagehiln aluminium remschijven met koperen coating waren het nieuwste op remgebied. Iedereen koos ervoor, maar Mann ging voor de gietijzeren rotors. Grote namen – Hailwood en Paul Smart- hadden motoren die beter presteerden. Maar alles wat de BSA nodig had om te winnen een vriend – een begripvolle rijder. Toen Mann de Daytona 200 voor de tweede keer won, zeiden de mensen: ‘Die Dick Mann heeft echt geluk. Al die grote namen vooraan, ronde na ronde, maar op het einde was het alsof hij uit het niets kwam.’

Het was geen geluk en hij was niet nergens. Mann reed om te finishen. Het is niet vreemd dat Mann geprezen wordt om zijn nederigheid. Hij kwam van ver en het begin was niet makkelijk.

Over wat er van racen is geworden in het MotoGP-tijdperk, zei hij: ‘Er zijn nu fantastisch getalenteerde kinderen die gaan racen. Ik denk niet dat zij het hadden kunnen maken in onze tijd. En wij hadden het in deze tijd ook niet gered. De dingen waren gewoon anders.’

Al heb je helemaal niets met voetbal, het zal je vast niet zijn ontgaan dat onlangs de schatrijke eigenaren van een aantal topclubs met een eigen Super League – uiteindelijk zonder succes – een bom legde onder de Champions League. Bepaald geen onbekend verhaal voor elke wegraceliefhebber met een beetje historisch besef, want in 1979 werd de World Series gelanceerd, een tegenhanger van het Wereldkampioenschap wegrace. Met een grote rol voor ‘onze’ Wil Hartog!

De Grand Prix van 1979 op het flink ingekorte Spa-Francorchamps had een groot feest moeten worden, met natuurlijk heel veel Nederlandse fans aanwezig, maar het werd een ramp en aanfluiting ineen. Nieuw, spiegelglad asfalt zorgde ervoor dat Francorchamps gevaarlijker was dan ooit en iedereen die het oude traject kent, weet dat dit haast knap te noemen is. Een aantal rijders besloot zelfs met regenbanden op pad te gaan, omdat er gewoon geen grip was! Alleen de zijspannen konden, dankzij het extra wiel, nog een beetje hun weg vinden en waren dan ook met afstand het snelst. Het circuit en het Waalse Ministerie van Openbare Werken – geen grap – zette in de nacht van vrijdag op zaterdag alle denkbare hulpmiddelen in om het asfalt enigszins grip te geven, maar toen op zaterdagochtend bleek dat het nog steeds een ijsbaan was, gingen alle toppers onder leiding van Wil Hartog en Kenny Roberts in staking. Een actie die gericht was tegen de organisator, maar ook zeker tegen de FIM. Er was namelijk al langer onvrede over de overkoepelende organisatie van nationale motorbonden, onder andere vanwege wedstrijden op gevaarlijke circuits, het start- en prijzengeld en de leefomstandigheden in het paddock.

De toeschouwers op Francorchamps hadden daar geen boodschap aan en waren woedend (er braken zelfs rellen uit die leidden tot keihard ingrijpen van de Rijkswacht), want ze hadden flink betaald voor een kaartje. Uiteindelijk startten er slechts een handjevol rijders, onder wie Martin van Soest, die die dag zijn enige WK-podium behaalde door als derde te finishen in de 125cc. Henk van Kessel en Theo Timmer werden daarnaast eerste en tweede in de 50cc-race.

Deze Nederlandse motorcoureurs gaan internationaal scoren in 2021

Grote nasleep

Al snel werd duidelijk dat de nasleep van Francorchamps 1979 nog veel groter was, dan het volledig mislukte raceweekend in België. Direct na dit voorval besloot de FIM Kenny Roberts en Virgino Ferrari, die als aanstichters werden aangewezen, te schorsen. Later werd deze straf omgezet in een voorwaardelijke schorsing van een jaar en een boete van 5000 Zwitserse Francs. Alle andere stakers kregen een boete van 500 Francs opgelegd. Zo was dus de oorlog tussen de coureurs en de FIM uitgebroken. Nadat een aantal rijders eerst met een aantal eisen kwam op het gebied van veiligheid, onkostenvergoeding en leefomstandigheden op het circuit, werd tijdens de Grand Prix van Silverstone van dat jaar bekend dat de ‘World Series Motorcycle Racing Limited’ was opgericht. Zo’n vijftig topcoureurs zouden toetreden tot deze organisatie, die helemaal niets met de FIM te maken wilde hebben. De belangrijkste speerpunten van de ‘World Series’ waren, zoals verwacht, betere omstandigheden, zoals veiligheid en faciliteiten en natuurlijk geld. Hoewel de plannen pas midden augustus gepresenteerd werden, zou het nieuwe kampioenschap al een jaar later, in 1980, van start moeten gaan.

Het zorgde, net als recent in de voetbalwereld, voor ongekend veel onrust. Coureurs, teams, fabrikanten, organisatoren; niemand wist precies waar-ie aan toe was. In december 1979 werd er door een initiatiefnemers Kenny Roberts en de Engelse journalist Barry Coleman – die als vertegenwoordiger van de coureurs optrad – een persconferentie gehouden in Londen. Maar in plaats van duidelijkheid te geven, werd het aantal vraagtekens alleen maar groter. Nog maar weinig mensen geloofden, nauwelijks een half jaar na de eerste ideeën, nog in het ambitieuze plan.

Toen in januari 1980 Wil Hartog, een van de voorvechters, in Brussel een vergadering van het nieuwe kampioenschap verliet, was van een levensvatbaar plan haast al geen sprake meer. Hartog wilde niet klakkeloos achter Roberts aanlopen. Vooral het feit dat de Amerikaan de World Series onafhankelijk van de FIM wilde organiseren, zat Hartog niet lekker. ‘De Witte Reus’ had op dat moment zicht op Suzuki-fabrieksmateriaal voor het WK van de FIM en dat vond hij, heel begrijpelijk, belangrijker. De Nederlander werd daardoor het zwarte schaap van de familie en Roberts noemde hem zelfs woest ‘Hot Dog’! Maar al snel bleek dat Hartog het allemaal juist had ingeschat, want met name de Japanse de fabrikanten kozen de kant van de FIM, waardoor de World Series nog voor het echt begonnen was, al ten einde kwam. Al bleef er een groep, misschien wel tegen beter weten in, zich verzetten. Ze kwamen zelfs met het plan om de eerste zes GP’s te boycotten, maar ook dat plan liep helemaal spaak.

Duidelijk signaal

Even leek er nog wel een klein probleempje te zijn voor het Nederlandse Supertrio Wil Hartog, Boet van Dulmen en Jack Middelburg. Ze hadden alle drie het contract ondertekend met het nieuwe kampioenschap en dat zou ze nog wel eens in de problemen kunnen brengen. Maar wat bleek? Hun managers Ton Riemersma en Jan Muis waren die contracten ‘helemaal vergeten’ te posten! Hoewel er van het nieuwe kampioenschap dus niets terecht kwam, zorgde het duidelijke signaal van de coureurs er wel voor dat de omstandigheden voor coureurs er flink op vooruit gingen en dat was – zeker in dit tijd – heel wat waard en best bijzonder. Bovendien kwam na de actie van Roberts/Coleman & co het een aantal jaren later tot de oprichting van de IRTA (Internationale Wegrace Teams Associatie) en vervolgens kwam eerst Bernie Ecclestone erbij en vervolgens in 1992 Dorna. Al met al werd de GP-sport veel professioneler (en ook exclusiever) en zo het geld erin steeds groter. Niet alleen door duurdere toegangsbewijzen (denk aan het protest bij de TT van 1992), maar helemaal door de wereldwijd veel hogere tv-inkomsten. En ziehier een overeenkomst met de voetballerij. Uiteindelijk is het grote geld toch het machtigst!